Bekijk en beluister HIER het bewegende portret van Bob
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Vrijheid
Ik ben opgegroeid in een rustige wijk aan de rand van het bos, in een sportief en ondernemend gezin. Ik genoot van m’n jeugd, paste op in de buurt, was vaak buiten op straat te vinden, voetballend met vrienden. Eigenlijk ging alles me voor de wind, op school, met vrienden en met tennis en voetbal. Tot mijn eerste tegenslag; niet overgaan van 4 naar 5 havo. Er knakte iets in me, het voelde alsof ik niet kon voldoen aan de verwachtingen die ik en anderen van mezelf hadden. Als ik er nu op terugkijk, valt die tegenslag eigenlijk wel mee. Maar op dat moment zorgde het ervoor dat alles bergafwaarts ging.
M’n ouders en ik, kwamen in aanraking met het psychologische circuit, waarmee we nog onbekend waren. Tot op een dag de ambulance en politie voor de deur stonden. Ik had niks misdaan, maar werd behandeld als crimineel. Als jochie van 16 werd ik vervoerd met handboeien om en belandde ik, nadat ik m’n spullen verplicht had afgegeven, in de separeercel. Ik verzette me tegen de 5 verpleegkundige die me op de grond hielden, maar na een spuit in m’n bil werd ik de volgde ochtend wakker in een kille, gesloten kamer van 4 bij 4. Ik wist niet waar ik was, had geen spullen en wist ook niet of mensen wisten waar ik was. Het was een traumatische ervaring die 6 dagen heeft geduurd. Toen ik na 6 dagen de separeercel mocht verlaten, bleek dat ik was gediagnostiseerd als Bipolair. Volgens de doktoren was mijn brein aangetast door de gebeurtenis, en zou ik niet meer terugkomen op mijn oude niveau. Het werd me onder andere afgeraden nog te gaan studeren. Daar werd ik boos van, ik geloofde het niet en zou er vanaf dat moment alles aan doen om het tegendeel te bewijzen.
Ongeveer 5 maanden heb ik in het ziekenhuis gewoond, op (deels) gesloten afdelingen. Het was vreselijk en het leek ons onnodig, maar eenmaal in de psychiatrische molen, is het lastig eruit te komen. Ik wist dat dit m’n ultieme dieptepunt was, vanaf hier kon het alleen maar beter. Ik voelde de liefde en steun van alle mensen om me heen, leerde mezelf kennen en focuste op wat echt belangrijk voor me was.
Het ziekenhuis vond het eerst te risicovol, maar na 5 maanden mocht ik uit het ziekenhuis om te kitesurfen. Samen met m’n moeder ging ik naar Strand Horst. Het kantelpunt, ik herinner het als de dag van gister, ik vaarde weg en voelde de vrijheid die me al die tijd afgenomen was.
Na een omweg ben ik alsnog op het hbo gekomen, ik ging Sport, Management & Ondernemen studeren in Amsterdam. Tijdens deze studie, die geknipt voor me was, heb ik mijn boardsportmerk Salt N Floks opgezet en ben ik met mijn kitemaatje een strandtentje met kiteschool begonnen in Wijk aan Zee. Binnenkort studeer ik af, op mijn eigen bedrijven vol passie en heb ik alsnog het tegendeel bewezen!
Bob
Freedom
I grew up in a calm neighbourhood on the edge of the forest, in an active and venturous family. I enjoyed my childhood, babysat in my area, and could often be found outside playing football with my friends. In fact, everything went quite easily for me, in school, with friends, and for tennis and football. Until my first defeat: I wasn’t allowed to go from year 4 to 5 of HAVO. Something broke in me, it felt like I couldn’t suffice to the expectations I and others had for me. If I look back now, that hit wasn’t that big of a deal. But in that moment it caused everything to go downhill.
My parents and I came in contact with the psychological system which we were unfamiliar with. Until one day the police and ambulance were waiting outside our door. I didn’t do anything but was treated like a criminal. A 16 year old kid, I got transported with cuffs and landed, after being forced to give away my belongings, in the separation cell. I resisted the 5 nurses who held me against the ground and after a needle in my buttcheek, I woke up in a cold, closed room of 4 by 4 the coming morning. I didn’t know where I was, didn’t have anything and didn’t know if anyone knew where I was. It was a traumatic experience that lasted 6 days. When I was allowed to leave the cell, I apparently was diagnosed as bipolar. The doctors said my brain was damaged by this experience, and I would never return to my old level. Among other things I got the advice not to go get a degree anymore. That made me angry, I didn’t believe it and from that moment I would do everything to prove them wrong.
Around 5 months I lived in the hospital, in (partly) closed wards. It was horrible and it seemed unnecessary to us, but once in the psychiatric tracks, it’s difficult to get out. I knew this was my ultimate low-point, from here on it could only get better. I felt the love and support from those around me, got to know myself better and really focused on what was actually important to me.
The hospital first found it too risky, but after 5 months I was released from the hospital to go kitesurfing. I went to Strand Horst with my mom. The turning point, I can remember like it was yesterday, I sailed away and felt the freedom that had been taken from me all that time.
After a detour I still landed at the HBO, I went to study Sport, Management & Entrepreneurship in Amsterdam. During this degree, which was made for me, I established my boardsport brand Salt N Floks and started a beach tent with kite school in Wijk aan Zee with my kitesurf buddy. Soon I will graduate, will put all my passion into my companies and have proven to be right after all!
Bob
