Bekijk en beluister HIER het bewegend portret van Esmeralda
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Anders
In de brugklas moesten we allemaal een persoonlijkheidstest doen. Ik was toen 12. Later die week vertelde mijn mentor mij dat uit de test bleek dat ik depressieve klachten had. Ik had geen idee wat dat betekende. Wel had ik het idee dat ik wat minder onbezonnen was dan mijn klasgenoten. Ik was banger om fouten te maken en was sneller gestrest. Thuis was niet een plek om over gevoelens te praten. Mijn vader is een hele nuchtere man, maar mijn moeder is juist erg emotioneel en temperamentvol en het ging vaak over haar binnen het gezin.
Op school kreeg ik hulp van een counselor. Dat hielp deels. Maar ik was jong, dus ik kon het er niet echt met vrienden over hebben. Dat voelde vaak eenzaam. De jaren daarna heb ik op eigen initiatief geprobeerd om hulp te zoeken, maar het lukte mij niet om echt geholpen te worden. Ik kreeg dan een basis psycholoog van een uur per twee weken. Dat was fijn, maar daarna moest ik het weer zelf zien te redden.
Uiteindelijk ging het wel steeds beter. Als je ouder wordt krijg je andere vriendschappen, kan je er beter over praten en leer je er beter mee omgaan.
Vorig jaar leek alles lekker te gaan. Ik was bezig met afstuderen en ik ging samenwonen met mijn vriend. Toen kreeg ik te horen dat ik eierstokkanker had. Uitgezaaid. Dat was heel zwaar. Ik had een hele sterke kinderwens en dan krijg je te horen dat dat dus niet meer kan en ik wist niet of ik dit mocht ‘overleven’. Ik begreep er niks van en nu nog steeds niet echt. Want dit is niet echt iets waar je over nadenkt als je in de bloei van je leven staat.
De uitzaaiing was zo ver dat mijn baarmoeder tot aan mijn milt en alles ertussenin is verwijderd. Ik ben dankbaar dat ik nog leef, maar artsen durven niet te zeggen wat dit voor mij op de lange termijn betekent. Ook niet of het misschien nog terugkomt. Dat is heel frusterend. Hoe ga je daar mee om? Ik ben 26 en ik zit in één klap in de post menopauze en ben onvruchtbaar. Ik had altijd lang haar en door de chemotherapie raakte ik kaal.
Ik dacht wel meteen, ga ik het nog zwaarder voor mezelf maken of ga ik het lichter maken en om hulp vragen. Dat betekent dus ook heel eerlijk zijn, ook naar degenen die mij hulp geven. Ik heb geweldige vrienden die er voor mij zijn en dichterbij mij zijn gaan staan door de eerlijk- en kwetsbaarheid vanuit beide kanten. Juist het aangeven dat ik zo bang was dat mijn situatie misschien te heftig voor hen zou zijn maakte het minder heftig en bracht ons juist dichter samen. Grappig he?
Nu zit ik in de emotionele nasleep van de behandeling en hierdoor raak ik soms depressief. Dan geef ik mezelf even rust. Anderen moeten mij dan even tijd en ruimte geven. Mijn vriend begreep dat eerst niet en vond het moeilijk. Aan hem heb ik het zo uitgelegd: je staat voor een zwembad en op de bodem ligt een schatkist dat je moet pakken om verder te kunnen. Ik moet dus even helemaal naar beneden om het op te kunnen pakken. Mijn vriend denkt, oh jee, ze valt in het water, ik moet haar zo snel mogelijk weer op de kant krijgen. Toch moet hij me gewoon eventjes naar de bodem laten zakken, mij die prachtige schatkist laten oprapen om weer verder te kunnen.
Esmeralda
Different
In the first year of middle school everyone had to take a personality test. I was 12. Later that week my mentor told me that the results showed that I had depressive symptoms. I had no idea what this meant. I did have the idea that I was less careless than my classmates, I was more scared to make mistakes and got stressed more easily. My home was not the place to talk about feelings. My father is a really down-to-earth man, while my mom is really emotional and temperamental, so oftentimes everything was about her in my family.
At school I got help from a counselor. This helped, sort of. But I was young, so I couldn’t really talk about it to my friends. That often made me feel lonely. The years after that I tried to find help by myself, but it didn’t really end up working. I got a base-level psychologist that I saw one hour every two weeks. That was nice, but all the rest I had to figure it out by myself.
After all, it kept getting better. When you get older you get different friendships, get better at talking about it and dealing with it.
Last year everything seemed to be going nicely. I was busy finishing my degree and moving in with my boyfriend. Then I got the news that I had ovarian cancer. And it had already spread. That was really heavy. I had a strong wish for children and then you get told that that won’t happen and I didn’t know if I could survive this. I didn’t understand it at all, and I still don’t really. This is something you don’t think about when your life is going the right way.
The spread was so far that my uterus and my spleen and everything in between has been removed. I’m thankful that I’m still alive, but doctors aren’t sure what this will mean for me in the long term. That includes whether it might come back. That is really frustrating. How do you deal with that? I’m 26 and all of a sudden in post-menopause and infertile. I have always had long hair and because of the chemo I lost it.
I immediately thought: am I going to make it harder for myself, or make it easier and ask for help? That means that I have to be really honest, also to those who give me help. I have amazing friends who are there for me and have become closer to me thanks to the honesty and vulnerability from both sides. Indicating that I was really scared that the situation would be too hard for them, actually made it easier and brought us closer together. Funny, right?
Now I’m in the emotional aftermath of the treatment and this sometimes makes me feel depressed. Then I give myself rest. Others then also have to give me time and space. My boyfriend didn’t understand this at first and found it difficult. I explained it to him like this: you’re standing in front of a pool which has a treasure chest standing on the bottom, which you have to get before you can go on with your life. So, I have to swim all the way to the bottom in order to get it. My boyfriend then thinks, oh no, she’s in the water, I need to get her on the side as quickly as possible. But, he actually needs to let me down to the bottom, let me get the beautiful treasure chest before I can move on.
Esmeralda
