Bekijk en beluister hier het bewegend portret van Lola
#OPENoverdepressiviteit – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – – SEE FOR ENGLISH BELOW
Foto: Linelle Deunk | Tekst: Open mind
Prikkels
Langzaam ging het in mijn koppie steeds slechter met mij en op mijn 14e, toen ik met mijn ouders en broertje met de auto op vakantie was, bereikte ik mijn dieptepunt. Totaal in paniek van alle prikkels wilde ik die rijdende auto uit. Ik kon niet meer.
Op mijn 7e werd er bij mij TSC (Tubereuze Sclerose) geconstateerd. Een vrij zeldzame aandoening waardoor ik onder andere vreselijk last heb van ‘prikkels’. Geluiden komen keihard binnen en alles wat beweegt komt keihard op me af. Ik kan me daar moeilijk tegen beschermen.
In de puberteit werd dit steeds heftiger. Ik durfde bijna niet meer over straat, kreeg slaapproblemen, werd angstig en vreselijk onzeker. Gelukkig hadden mijn ouders me al onder behandeling bij het ziekenhuis in Utrecht, waar een team van specialisten zich over mij ontfermde.
Ik had de mazzel dat de psychiater en de neuroloog net hadden ontdekt dat de ‘plaspil’ zou kunnen helpen tegen overprikkeling bij kinderen met mijn aandoening. Yeah! Alleen moesten ze eerst goed onderzoek doen, voordat ze deze pil aan mij mochten voorschrijven. En dat duurde te lang.
Ze hebben me na die vakantie vast anti-depressiva voorgeschreven. Daar werd ik wel iets rustiger van, maar die prikkels waren nog steeds heel heftig. Geluiden van de buren maakten me gek en de straat op gaan was een hel.
Gelukkig had ik fijne mensen om me heen om mee te praten, me weer gerust te stellen en weer een beetje lucht in mijn hoofd te geven. Maar echt weg ging het niet. Toen ik na ruim een jaar eindelijk de ‘plaspil’ kreeg werd mijn leven langzaam aan wat rustiger.
Helaas ging het een jaar geleden weer helemaal mis. Ik kreeg een vriendje en ging van meisje naar vrouw. Die stap was te heftig en te groot. Ik wist niet hoe het allemaal moest met mij in de toekomst. Een relatie, werk, kinderen krijgen, ik raakte ervan in paniek. We zijn op advies van de psychiater op zoek gegaan naar een coach die me daarbij kan helpen.
Zolang ik me kan herinneren wil ik al kunstenaar worden. Ik zit nu in mijn 3e jaar van de kunstacademie en het gaat weer iets beter met me. De academie geeft me wat structuur en de mogelijkheid om toe te werken naar een expositie. Dat is mijn eerste grote doel wat ik spannend vind, maar waar ik ook heel blij van wordt.
In vakantieperiodes, of eigenlijk periodes waarin structuur ontbreekt, komt soms het ‘zware’ gevoel weer terug. Ik weet inmiddels dat een goede balans in rust, regelmaat en bewegen helpen en dat dit gevoel ook weer weg kan gaan. Het zal ook in de toekomst soms nog best even stoeien worden om in balans te blijven, maar met goede hulp heb ik zeker hoop dat dit lukt.
Lola
Stimuli
Slowly it started getting worse in my little head and at 14, when I was on vacation by car with my parents and little brother, I reached my low point. Totally panicked because of all the stimuli I wanted to get out of the driving car. I couldn’t do it anymore.
When I was 7 I got diagnosed with TSC (tuberous sclerosis). Quite a rare illness which, among other things, I’m incredibly sensitive to ‘stimuli’. Sounds hit me awfully hard and everything that moves comes at me like crazy. I have a hard time protecting myself against that.
In puberty this kept getting worse. I almost got too scared to go outside, got sleeping problems, became fearful and incredibly insecure. Luckily, my parents already put me in treatment at the hospital in Utrecht, where a team of specialists oversaw me.
I was lucky that the psychiatrist and the neurologist had just discovered that the ‘’pee pil’’ could help with overstimulations for children with my illness. Yeah! They just needed to do good research first, before they could prescribe me the pill. And that took long.
After that vacation they gave me anti depressants for the meantime. That calmed me down a bit, but the stimuli were still really intense. Sounds of the neighbours drove me crazy and going outside was hell.
Luckily, I had good people around me to talk to, calm me down, and bring some space to my head. But it wasn’t really gone. When after a year I finally got the ‘’pee pill’’, my life slowly started feeling calmer.
Unfortunately it totally went wrong again a year ago. I got a boyfriend and turned from a girl into a woman. That step was too intense and too big. I didn’t know how it would all go with me in the future. A relationship, work, having children, it made me panic. On advice of the psychiatrist we started looking for a coach who could help me with that.
As long as I can remember I’ve wanted to become an artist. I’m in my third year of art school now and I’m doing a bit better. The school gives me some structure and the possibility to work towards an exhibition. That is my first big goal that I find stressful, but also makes me really happy.
In periods of vacation, or just periods where structure lacks, sometimes the ‘heavy’ feeling comes back. By now I know that a good balance in rest, repetition and movement help and that this feeling can leave again. In the future it will sometimes still be a struggle to stay balanced, but with good help I’m hopeful that I will succeed in it.
Lola
