Hoe kunnen we als Amsterdammers in verbinding blijven, juist wanneer de stad onder druk staat? Voor onze nieuwe expositie, in samenwerking met de gemeente Amsterdam, gingen dertien duo’s met elkaar IN GESPREK naar aanleiding van de verschrikkelijke aanslag van Hamas op 7 oktober 2023, de gruwelijke daden van Israël in Palestina in de periode daarna en de gewelddadigheden in Amsterdam in november 2024. Afgelopen donderdag is de expositie gelanceerd bij de Stopera in Amsterdam. Geportretteerden Neomi en Anisa gingen met elkaar IN GESPREK en namen ons mee in de deelname aan dit project!
Als wij, de geportretteerden, de wereld zouden zijn, zou het een mooie wereld zijn. – Neomi
Hoe kunnen we als Amsterdammers in verbinding blijven, juist wanneer de stad onder druk staat?
Voor onze nieuwe expositie, in samenwerking met de gemeente Amsterdam, gingen dertien duo’s met elkaar IN GESPREK. Naar aanleiding van de verschrikkelijke aanslag van Hamas op 7 oktober 2023, de gruwelijke daden van Israël in Palestina in de periode daarna en de gewelddadigheden in Amsterdam in november 2024. Afgelopen donderdag is de buiten expositie gelanceerd naast de Stopera in Amsterdam. Geportretteerden Neomi en Anisa gingen met elkaar IN GESPREK en namen ons mee in hun deelname aan IN GESPREK!
Neomi (62) werd geboren in Israël en woont inmiddels 33 jaar in Nederland. Anisa is half Nederlands en half Palestijns. Haar Palestijnse vader overleed toen ze 7 jaar was. Anisa (27) groeide op in Nederland, maar de familie van haar vader woont in Gaza.
Neomi en Anisa kregen tot de dag van het interview alleen een korte omschrijving van elkaar en wisten nauwelijks met wie ze IN GESPREK zouden gaan. Hoe was dat voor jullie?
Neomi – “Het was spannend om op een foto te gaan, maar het ging gewoon heel erg vanzelf. Het praten ging dan ook gemakkelijk.”
Anisa – “Ja, voor mij was het ook heel spannend inderdaad, zeker om elkaar zo voor het eerst te ontmoeten. En je merkte eigenlijk al meteen dat het gesprek veel te kort was, omdat je heel nieuwsgierig naar elkaar bent.”
Zijn er dingen die je van tevoren had bedacht?
Neomi – “Ik wilde niet van tevoren weten wat de vragen waren en tegenover wie ik zou gaan zitten, ik wilde helemaal mezelf zijn, zoals in dit gesprek. Bij ons was heel sterk, wat normaal de grote olifant in de kamer is, was de grote pijn. Mijn pijn en de pijn van haar, die omhelsden elkaar, dat was heel bijzonder.”
Anisa – “We kunnen inderdaad elkaars pijn voelen. En ondanks dat er verschillen zijn in wat we weten, wat onze kennis is, wat onze standpunten zijn, we konden elkaar begrijpen en elkaars pijn voelen en vanuit daar konden we ons gesprek aan gaan. En af en toe denk ik nog steeds wel eens ‘oh wat zal Neomi hiervan vinden?’ Of ‘ik weet dat Neomi hier anders over denkt en dat is ook oké’.”
Hadden jullie een verbindende factor?
Neomi – “Willen dat het beter wordt.”
Anisa – “Ja inderdaad, ook eenzaamheid is een factor en de visie voor de toekomst. We willen uiteindelijk allebei hetzelfde, daar vonden we ook verbinding in.”
Neomi – “En hoop, niet somber en pessimistisch zijn, hopen dat het toch naar een andere fase kan, en hoe we met elkaar daar kunnen komen.”
Waarom is het voor jullie belangrijk om deel te nemen aan dit project en wat hopen jullie te bereiken?
Anisa – “Ik vind het soms lastig… Kijk, ik ben pro-Palestijns, maar eigenlijk voelt dat als een ongemakkelijk label. Als je pro-Palestijns bent, kun je op veel plekken terecht, en dat geldt ook als je pro-Israëlisch bent. Maar als je juist voorbij die tweedeling wilt kijken, zijn er maar weinig plekken waar dat gezamenlijke geluid gehoord kan worden. Tijdens de voorbereiding van deze expositie merkten we hoe belangrijk dat is. Ik geloof echt dat onze toekomst dit nodig heeft – het is spannend, maar ook het moedigste wat je kunt doen. En ik ben ontzettend blij dat we dit hebben gedaan. Wij zijn pro-mens.”
Neomi – “Wat daar gebeurt, mag niet hier op straat in Amsterdam plaatsvinden. Stil zijn is in mijn geval geen optie, je moet zeggen wat je vindt, je moet het kunnen delen, je moet samen kunnen lachen, huilen, zo cliché als dit klinkt, dit moet je kunnen doen samen.”
Willen jullie nog iets kwijt?
Neomi – “We zijn allemaal pro-mens, de verschillen zijn er en er is heel veel verdriet ‘not in our name’, ik denk dat iedereen die mee heeft gewerkt aan dit project er zo over denkt. Als wij, de geportretteerden, de wereld zouden zijn, zou het een mooie wereld zijn.
“Laten we hopen dat mensen die anders denken tot nieuwe inzichten komen, dat er een moment komt waarop ze iets zien waar ze eerder niet aan hadden gedacht.”
Anisa – “Blijf met elkaar in gesprek, blijf je eigen mening en gevoel uiten, maar blijf vooral ook luisteren. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: blijf liefhebben en blijf elkaar vasthouden.”en, maar blijf vooral ook luisteren. En misschien nog wel het allerbelangrijkste: blijf liefhebben en blijf elkaar vasthouden.”
Lees en bekijk hier het portret en verhaal van Neomi & Anisa.
En zie en lees de PORTRETTEN en VERHALEN van de dertien duo’s hier | Nederlands | Engels
No comments